De muziek

Vanaf het begin van de serie wilden de makers de serie iets eigentijds meegeven. Omdat dit niet teveel mocht kosten (omdat voor bijvoorbeeld 'radiomuziek' van bekende internationale sterren ook geld moet worden betaald, in verband met de rechten) werd gekozen voor de optie om onbekende kleine 'underground' bandjes te laten spelen in omgevingen als de Bronze, waar Buffy en haar vrienden hun tijd na school doorbrachten. Bandjes werden gevraagd om op cassette een nummer in te sturen en als het beviel, werden ze gepromoot tot figurant.

Ook toen de serie een iets groter budget kreeg ging dit door (al werden wel hogere eisen gesteld aan de acteerprestaties van de bandjes). En de muziek ging ook een steeds grotere rol spelen toen het personage van Seth Green (Oz) in de serie kwam. Oz was gitarist in de band Dingoes Ate My Baby, een alias (in de serie) voor de echt bestaande band Four Star Mary.

Na drie seizoenen, in het jaar 2000 werd dan eindelijk overgegaan tot de verwachte eerste soundtrack van de serie. Getiteld "Buffy the Vampire Slayer: The Album" verschilde deze ongelofelijk van de soundtrack van de originele film. "The Album" verkocht zeer goed, er kwam een single uit in Amerika en Engeland van Hepburn, "I Quit" (met een vampier-slayende Buffy in de videoclip) en er kwam een cd met muziek van Christophe Beck, de klassieke muziekkant van de serie.

Inmiddels zijn er nog twee cd's gemaakt: een soundtrack van Once More, With Feeling (de musical), en Radio Sunnydale (met muziek uit seizoenen vier tot zeven). Op de OMWF cd staat naast alle muziek uit de aflevering ook de demo van de vrouw van Joss, die "Something to sing about" zingt, met aan het eind Joss, en een aantal stukken van Chris Beck (stukken uit afleveringen als "Hush" en "The Gift").

Radio Sunnydale tot slot bevat meer mainstream nummers dan de eerste plaat, en heeft geen single opgeleverd, in tegenstelling tot de eerste cd.